Η εμμονική αναζήτηση για μία μοναδική εμπειρία, συζητώντας για τα έξω-αστικά ξενοδοχεία ή resorts όπου εκεί η προσφερόμενη εμπειρία δεν σχετίζεται υπό καμία συνθήκη με την αστική πραγματικότητα, μας οδηγεί στην ανάγνωση ενός ου τόπου, μίας παράλληλης πραγματικότητας που χρήζει νοήματος, ταυτότητας, και μνήμης ώστε να καταστεί εφικτή η μοναδικότητα της εμπειρίας προσωρινής κατοίκησης. Με αυτή την πρόθεση προτείνεται ένα δωμάτιο-χώρος ή περίπτερο που φέρεται μεταξύ της άφιξης του προσωρινού κατοίκου και της δυνατότητας του να ενσωματωθεί στον νέο τόπο. Η ενσωμάτωση δεν είναι βέβαιη. Η διαδικασία ταυτοΠοίησης είναι σκληρή. Η μνημογέννεση πρέπει να επιτευχθεί. Η είσοδος στον νέο τόπο δεν είναι πλέον μια οικονομική συναλλαγή, συνοδεύεται με την συνειδητή δυναμική ενσωμάτωσης.
Εντός της διάστασης 3*3*3 συντάσσεται ο χώρος, αυτός ορίζεται ως περιεχόμενο, οι εκτός αυτού κατασκευές ως προσαρτήματα συνοδεύουν και περικλείουν τη μηχανή της νοηματικής μετάβασης. Ο χώρος υποτάσσεται σε ένα τρίπτυχο κενών μνημείων με καθαρές αναφορές. Τα μνημεία, ως συσκευές νοηματοδότησης, δεν συμβάλλουν αποκλειστικά στην οικοδομική ολοκλήρωση της κάψουλας, αλλά κυρίως, λόγω της προφανής μορφής τους, στην διαδικασία ταυτοΠοίησης.
Πράξη
Ο προσωρινός κάτοικος εισέρχεται στην κάψουλα. Αρχικά τον εκστασιάζει η πολυπλοκότητα της χωρικής συνθήκης, χωρίς να δύναται να την αποκωδικοποιήσει, ίσως θυμάται κάποια επίσκεψή του σε δωμάτια οφθαλμαπάτης. Δεν αργούν όμως, τα κενά μνημεία έτοιμα να νοηματοδοτηθούν, τον καταπνίγουν. Ο προσωρινός κάτοικος αναζητά μάταια την έξοδο. Τυχαίνει στην πόρτα εισόδου, όταν η φωνή του μεγαφώνου του επισημαίνει ότι η πράξη αυτή ισοδυναμεί με αποτυχία ένταξης και ταυτοΠοίησης. Συνηθίζοντας το βάρος της επιβολής για νοηματοδότηση, τοποθετεί τις αποσκευές και τα προσωπικά αντικείμενα που τον συνοδεύουν. Απρόσμενα ανοίγει η ομπρέλα. Τοποθετεί μία κουβέρτα στο ράφι από λαμαρίνα που μοιάζει να τον χωράει. Ανοίγει το σακίδιο του και βγάζει ένα ζευγάρι γυαλιά, ένα σημειωματάριο και μία πένα. Τα γυαλιά του είναι άχρηστα, δεν το βοηθούν να διακρίνει κάτι καλύτερα. Ξεκινάει να αποτυπώνει μουτζουρώνοντας πιθανά σενάρια εξόδου. Μάταια, οι ορθολογικά δομημένες αντιληπτικές του συνήθειες δεν του επιτρέπουν να ερμηνεύσει τη συνθήκη. Έχει εγκλωβιστεί. Προσπαθεί να αποδράσει από το μικρό άνοιγμα του τοίχου-θέασης. Αποτυγχάνει, ενώ ταυτόχρονα όσοι βρίσκονται εκτός της κάψουλας παρακολουθούν τμήματα του σώματός του να εξέχουν. Συνεχίζει τις προσπάθειες από την τρύπα της αποχέτευσης. Δεν οδηγεί κάπου. Απελπισμένος, χωρίς να κατανοεί την αποτυχία της λογικής του, κείτεται στον αμμόλοφο, θωρώντας την μονολιθική μορφή να αγγίζει την φωτιζόμενη οροφή. Πρέπει να εγκλωβιστεί όχι να ξεφύγει.
